IP-Subnetting in makkelijke stappen: het is makkelijker dan je denkt

Inleiding

Inzicht in IP-subnetten is een fundamentele vereiste voor bijna elke technicus – of je nu programmeur, databasebeheerder of CTO bent. Maar hoe eenvoudig de concepten ook zijn, het is meestal moeilijk om het onderwerp te begrijpen.

Wij splitsen dit onderwerp op in acht eenvoudige stappen om je te helpen de stukken samen te voegen en IP-subnetten volledig te begrijpen.

Deze stappen geven jou de basisinformatie die je nodig hebt om routers te configureren of te begrijpen hoe IP-adressen worden gesplitst en hoe subnetting werkt. Je leert ook hoe je een eenvoudig netwerk voor thuis of een klein kantoor kunt plannen.

Een basiskennis van de werking van binaire en decimale getallen is vereist. De volgende definities en termen helpen je op weg:

IP-adres: Een logisch numeriek adres toegewezen aan elke individuele computer, printer, switch, router of elk ander apparaat dat deel uitmaakt van een op TCP/IP gebaseerd netwerk.
Subnet: Een afzonderlijk en identificeerbaar deel van het netwerk van een organisatie, meestal gelegen op een verdieping, in een gebouw of op een geografische locatie.
Subnetmasker: Een 32-bits getal dat wordt gebruikt om de netwerkcomponent van een IP-adres te onderscheiden door het IP-adres te verdelen in een netwerkadres en een hostadres.
Netwerkinterfacekaart (NIC): Een computerhardwarecomponent waarmee een computer verbinding kan maken met een netwerk.

Stap 1 – Waarom we subnetwerken nodig hebben

Om te begrijpen waarom we subnetten nodig hebben, moeten we helemaal bij het begin beginnen en ons realiseren dat we in netwerken moeten communiceren met “dingen”. Gebruikers moeten communiceren met printers, e-mailprogramma’s moeten communiceren met servers, en elk van deze “dingen” moet een adres hebben.

Dit verschilt niet van een huisadres, met één kleine uitzondering: de adressen moeten numeriek zijn. Het is niet mogelijk om een apparaat op een netwerk te hebben met alfabetische tekens in het adres, zoals “23rd Street”. De naam kan alfanumeriek zijn – en we kunnen die naam vertalen in een numeriek adres – maar het adres zelf moet uit allemaal cijfers bestaan.

Deze nummers worden IP-adressen genoemd, en zij hebben de belangrijke functie om niet alleen het adres van “dingen” te bepalen, maar ook hoe communicatie (zie ook: informatie- en communicatietechnologie) tussen die dingen kan plaatsvinden. Het is niet voldoende om alleen een adres te hebben. Je moet ook uitzoeken hoe je een bericht van het ene adres naar het andere stuurt.

Hier komt een beetje organisatie om de hoek kijken.

Vaak is het om organisatorische redenen en omwille van de efficiëntie nodig om dingen in een netwerk te groeperen. Stel bijvoorbeeld dat je een groep printers hebt op de marketingafdeling van jouw bedrijf en een andere groep in de verkoopkantoren. Je wilt de printers die elke gebruiker ziet beperken tot die van die afdeling. Je kunt dit doen door de adressen van deze printers te verdelen in unieke subnetten.

Een subnet is dus een logische organisatie van verbonden netwerkapparaten.

Elk apparaat in elk subnet heeft een adres dat het logisch verbindt met de andere apparaten in hetzelfde subnet. Dit voorkomt ook dat apparaten in een subnet worden verward met hosts in een ander subnet.

In termen van IP-adressering en subnetten worden deze apparaten hosts genoemd. In ons voorbeeld is er dus één netwerk (het bedrijf) dat is onderverdeeld in logische subnetten (marketing- en verkoopafdelingen), die elk hun eigen hosts hebben (gebruikers en printers).

Stap 2 – Binaire getallen begrijpen

Alleen al de klank van “binaire getallen” roept bij veel mensen met rekenfobie (irrationele angst voor getallen en rekenen) angst op. Wees niet bang – of zet tenminste je angst opzij. Binaire getallen zijn gewoon een andere manier van tellen. Dat is alles. Het concept is zo simpel als één plus één.

Realiseer je dat we in ons dagelijks leven het decimale stelsel gebruiken, waarbij onze getallen gebaseerd zijn op machten van tien – waarschijnlijk omdat we 10 tenen en 10 vingers hebben. Het decimale stelsel bestaat alleen uit symbolen die hoeveelheden voorstellen. De rechte verticale lijn noemen we een “1” en de ronde cirkel een “0”.

Dit verandert niet met het binaire getallenstelsel.

Met het decimale stelsel kunnen we steeds grotere getallen weergeven door getallen aan elkaar te nieten. Er zijn dus getallen van één cijfer zoals 1, getallen van twee cijfers zoals 12, getallen van drie cijfers zoals 105 enzovoort. Naarmate de getallen groter worden, stelt elk cijfer een steeds grotere waarde voor. Er is een 1 cijfer, een 10 cijfer, een 100 cijfer enzovoort.

Illustratie van het begrip decimale getallen

In dit getal staat een 5 op de plaats van 1, een 0 op de plaats van 10 en een 1 op de plaats van 100. Hieruit volgt dat,

1 x 100 + 0 x 10 + 5 x 1 = 105

Binaire getallenstelsels zijn gebaseerd op hetzelfde concept, behalve dat er in het binaire stelsel slechts twee getallen zijn, 0 en 1, en er dus veel meer groeperingen nodig zijn om hetzelfde getal weer te geven. Het binaire equivalent van 105 is bijvoorbeeld 01101001 (eigenlijk wordt het meestal geschreven als 1101001 omdat, net als in het decimale stelsel, voorloopnullen worden weggelaten. We laten de eerste nul echter staan om het volgende begrip uit te leggen).

Nogmaals, naarmate binaire getallen groter worden, vertegenwoordigt elk cijfer een steeds grotere waarde, maar het binaire systeem heeft nu een 1-cijfer, een 2-cijfer, een 4-cijfer, een 8-cijfer, een 16-cijfer, een 32-cijfer enzovoort.

Hieruit volgt,

0 x 128 + 1 x 64 + 1 x 32 + 0 x 16 + 1 x 8 + 0 x 4 + 0 x 2 + 1 x 1

is gelijk aan:

0 + 64 + 32 + 0 + 8 + 0 + 0 + 1 = 105

Stap 3 – IP-adressen

De “IP” in IP-adressen verwijst naar het Internet Protocol, waarbij protocol losjes wordt gedefinieerd als “communicatieregels”. Stel je voor dat je een radio gebruikt in een politieauto. Jouw gesprekken zouden waarschijnlijk eindigen met “over” om aan te geven dat je een bepaald deel van het gesprek beëindigt. Je zou ook “over en uit” kunnen zeggen wanneer je klaar bent met het eigenlijke gesprek. Dit zijn niets anders dan de regels voor een gesprek via een tweerichtingsradio – of protocol.

IP-adressering moet dus worden begrepen als onderdeel van de regels voor een gesprek over het internet. IP-adressering is echter zo populair geworden dat het ook wordt gebruikt in de meeste netwerken die op het internet zijn aangesloten, zodat kan worden gezegd dat IP-adressering niet alleen relevant is voor het internet, maar ook voor de meeste andere netwerken.

Dus wat is een IP-adres? Technisch gezien is het de manier waarop een entiteit op een netwerk kan worden geadresseerd. Het bestaat volledig uit getallen, en deze getallen worden gewoonlijk geschreven in de speciale vorm XXX.XXX.XXX.XXX, bekend als gestippeld decimaal formaat.

Elk van de getallen tussen de punten kan tussen 0 en 255 liggen, zodat IP-adressen er bijvoorbeeld als volgt uitzien

205.112.45.60
34.243.44.155

Deze getallen kunnen ook in binaire vorm worden geschreven door elk van de decimale waarden, gescheiden door punten, om te zetten in binaire waarden. Dus een getal als 205.112.45.60 kan worden geschreven als:

11001101.01110000.00101101.00111100

Elk van deze binaire componenten wordt een octet genoemd, maar deze term wordt niet vaak gebruikt in de praktijk van subnetting. Het lijkt echter voortdurend op te duiken in klaslokalen en boeken, dus je moet weten wat het betekent (en het dan vergeten).

Waarom is elk getal beperkt tot 0 tot 255? IP-adressen zijn beperkt tot een lengte van 32 bits, en het maximum aantal combinaties van binaire getallen in een octet is 256 (wiskundig berekend 28). Het grootst mogelijke IP-adres zou dus 255.255.255.255 zijn, aangezien elk octet tussen 0 en 255 kan zijn.

Er is nog een ander aspect van een IP-adres dat belangrijk is om te begrijpen – het concept van klasse.

Elk IP-adres behoort tot een klasse van IP-adressen, afhankelijk van het nummer in het eerste octet. Deze klassen zijn:

Merk op dat het getal 127 niet is opgenomen. Dit is omdat het gebruikt wordt in een speciaal, zelfreflecterend nummer dat het loopback adres heet. Zie dit als een adres dat zegt “dit is mijn adres”. Merk op dat alleen de eerste drie klassen – A, B en C – worden gebruikt door netwerkbeheerders. Dit zijn de meest gebruikte klassen. De andere twee, D en E, zijn gereserveerd.

De klasse van een IP-adres kan worden bepaald door het eerste octet, maar de structuur van een IP-adres is verschillend voor elke klasse. Elk IP-adres bestaat uit een netwerkadres en een hostadres. Het netwerkdeel van het adres is het gemeenschappelijke adres voor elk netwerk, terwijl het hostadresdeel voor elk individueel apparaat op dat netwerk is. Dus als jouw telefoonnummer 711-612-1234 is, is het netnummer (711) de gemeenschappelijke of netwerkcomponent van het telefoonsysteem, terwijl jouw individuele telefoonnummer (612-1234) jouw hostadres is.

De netwerk- en hostcomponenten van IP-adressen zijn:

De technische nummers achter de klasse-adressering zijn als volgt:

Stap 4 – Subnetting en het Subnetmasker

Subnetting van een netwerk betekent het maken van logische verdelingen van het netwerk. Subnetting verdeelt dus het netwerk in kleinere delen die subnetten worden genoemd. Met IP-adressen wordt subnetting bereikt door bits uit het hostgedeelte van het IP-adres te halen. Het IP-adres bestaat dus eigenlijk uit drie componenten: het netwerkdeel, het subnetdeel en ten slotte het hostdeel.

We maken een subneFt door logischerwijs het laatste bit uit het netwerkdeel van het adres te nemen om het aantal benodigde subnetten te bepalen. In het volgende voorbeeld heeft een klasse C-adres normaal gesproken 24 bits voor het netwerkadres en acht voor de host, maar wij nemen het laatste bit van het hostadres en verklaren dit als het subnet.

Als het bit een 0 is, is het één subnet; als het bit een 1 is, is het het tweede subnet. Met slechts één geleende bit kunnen we natuurlijk maar twee mogelijke subnetten hebben. Om dezelfde reden wordt het aantal hosts dat we op het netwerk kunnen hebben teruggebracht van 255 tot 127 (maar eigenlijk 125 bruikbare adressen, aangezien alle nullen en alle enen geen aanbevolen adressen zijn).

Dus hoe bepalen we hoeveel bits we moeten lenen, of met andere woorden, hoeveel subnetten we op ons netwerk willen hebben?

Het antwoord is: met een subnetmasker.

Subnetmaskers klinken veel enger dan ze zijn. Een subnetmasker geeft gewoon aan hoeveel bits worden “geleend” van de hostcomponent van een IP-adres. Als je zich subnetten niet kunt herinneren, moet je dit concept onthouden. Het is de basis voor alle subnetten.

Een subnetmasker wordt zo genoemd omdat het letterlijk de host-bits verbergt die worden geleend van het host-adresgedeelte van het IP-adres.

De volgende afbeelding toont een subnetmasker voor een klasse C-adres. Het subnetmasker is 255.255.255.128, wat, vertaald in bits, aangeeft welke bits van het hostgedeelte van het adres worden gebruikt om het subnetnummer te bepalen.

Hoe meer bits er geleend worden, hoe minder individueel adresseerbare hosts er op het netwerk kunnen zijn. Soms kunnen alle combinaties en permutaties verwarrend zijn, dus hier zijn enkele tabellen met mogelijke subnetten.

Merk op dat deze combinatie van IP-adressen en subnetmaskers in de tabellen worden geschreven als twee afzonderlijke waarden, bijv. netwerkadres = 205.112.45.60, masker = 255.255.255.128, of als een IP-adres met het aantal bits dat wordt gebruikt voor het masker, zoals 205.112.45.60/25.

Subnetmaskers werken door de magie van Booleaanse logica. Om te begrijpen hoe een subnetmasker werkt, moet je je realiseren dat een subnetmasker alleen relevant is als je een subnet wilt bereiken. Met andere woorden, de enige reden voor een subnetmasker is het bepalen van het subnet waar een IP-adres woont. Het zijn apparaten zoals routers en switches die subnetmaskers gebruiken.

Stap 5 – Publieke versus private IP-adressen

Als alle mogelijke combinaties van IP-adressen beschikbaar zouden zijn, zouden er ongeveer 4.228.250.625 IP-adressen kunnen worden gebruikt. Dit zou alle openbare en particuliere toepassingen moeten omvatten – wat zou betekenen dat er per definitie alleen openbare IP-adressen zouden zijn.

Niet alle adressen zijn echter beschikbaar. Sommige worden voor speciale doeleinden gebruikt. Elk IP-adres dat eindigt op 255 is bijvoorbeeld een speciaal broadcast-adres.

Andere adressen worden gebruikt voor speciale signaleringsdoeleinden, zoals:

Loopback (127.0.0.1), wanneer een host naar zichzelf wijst.
Multicast-routeringsmechanismen
Beperkte broadcasts, die naar elke host worden verzonden, maar beperkt zijn tot het lokale subnet
Gerichte uitzendingen, die eerst naar een specifiek subnet worden gerouteerd en vervolgens naar alle hosts op dat subnet worden gestuurd.

Het concept van een privé-adres is vergelijkbaar met dat van een privé-aansluiting in een kantoortelefoonsysteem. Iemand die een persoon in een bedrijf wil bellen, belt het openbare telefoonnummer van het bedrijf, waarmee alle werknemers kunnen worden bereikt. Zodra de beller is verbonden, voert hij het toestelnummer in van de persoon die hij wenst te spreken. Privé-IP-adressen zijn voor IP-adressen wat toestelnummers zijn voor telefoonsystemen.

Met privé-IP-adressen kunnen netwerkbeheerders de omvang van hun netwerk uitbreiden. Een netwerk kan één openbaar IP-adres hebben dat al het internetverkeer ziet, en honderden of zelfs duizenden hosts met privé IP-adressen op het subnet van het bedrijf.

Iedereen kan een privé IP-adres gebruiken, zolang al het verkeer dat die adressen gebruikt maar lokaal blijft. Het zou bijvoorbeeld niet mogelijk zijn om een e-mailbericht dat aan een privé IP-adres is gekoppeld over het internet te versturen, maar het is volledig mogelijk dat hetzelfde privé IP-adres op het bedrijfsnetwerk werkt.

De privé IP-adressen die je kunt toewijzen voor een privé-netwerk kunnen afkomstig zijn uit de volgende drie blokken van de IP-adresruimte:

10.0.0.1 tot 10.255.255.255: Biedt een enkel klasse A netwerk van adressen.
172.16.0.1 tot 172.31.255.254: Biedt 16 aaneengesloten klasse B netwerkadressen.
192.168.0.1 tot 192.168.255.254: Biedt maximaal 216 klasse C netwerkadressen.

Een typische netwerkopstelling met publieke en private IP-adressen en een subnetmasker ziet er als volgt uit:

Stap 6 – CIDR IP-adressering

Nadat je heel wat tijd hebt besteed aan het leren over IP-adressen en klassen, zal het je misschien verbazen dat ze eigenlijk niet meer worden gebruikt, behalve om de basisconcepten van IP-adressering te begrijpen.

In plaats daarvan gebruiken netwerkbeheerders Classless Internet Domain Routing (CIDR), uitgesproken als “cider”, om IP-adressen weer te geven. Het idee achter CIDR is om het concept van subnetten aan te passen aan het hele internet. Kort gezegd betekent classless addressing dat we in plaats van een bepaald netwerk in subnetten te verdelen, netwerken kunnen groeperen in grotere supernetten.

CIDR wordt daarom vaak supernetting genoemd, waarbij de principes van subnetting worden toegepast op grotere netwerken. CIDR wordt geschreven in een netwerk, waarbij het masker wordt toegevoegd aan het netwerkadres in termen van het aantal bits dat in het masker wordt gebruikt. Een voorbeeld is 205.112.45.60/25. Het belangrijkste van de CIDR-methode is het gebruik van het netwerkvoorvoegsel (de /25 van 205.112.45.60/25) in plaats van de eerste drie bits van het IP-adres te gebruiken om het scheidingspunt tussen het netwerknummer en het hostnummer te bepalen.

De procedure om te begrijpen wat dit betekent is als volgt:

De “205” in het eerste octet betekent dat dit IP-adres normaal gesproken 24 bits zou bevatten om het netwerkgedeelte van het adres weer te geven. Met acht bits per octet geeft de rekensom 3 x 8 = 24. Andersom bekeken betekent “/24” dat er geen bits worden geleend van het laatste octet.
Dit is echter “/25”, wat betekent dat één bit wordt “geleend” van het host-deel van het adres.
Met slechts één bit kunnen er slechts twee unieke subnetten zijn.
Dit komt dus overeen met een netmasker van 255.255.255.128, met maximaal 126 hostadressen die in elk van de twee subnetten kunnen worden geadresseerd.

Waarom is CIDR zo populair geworden? Omdat het een veel efficiëntere toewijzing van IP-adresruimte is. Met CIDR kan een netwerkbeheerder een aantal hostadressen toewijzen dat dichter ligt bij wat nodig is dan met de klassemethode.

Een netwerkbeheerder heeft bijvoorbeeld het IP-adres 207.0.64.0/18 beschikbaar. Dit blok bestaat uit 16.384 IP-adressen. Als echter slechts 900 hostadressen nodig zijn, worden schaarse middelen verspild omdat 15.484 (16.384 – 900) adressen ongebruikt blijven. Bij gebruik van een subnet CIDR van 207.0.68.0/22 zou het netwerk echter 1.024 knooppunten adresseren, wat veel dichter bij de benodigde 900 hostadressen ligt.

Stap 7 – Subnetmasker met variabele lengte

Wanneer meer dan één subnetmasker wordt toegewezen aan een IP-netwerk, wordt dit een subnetmasker met variabele lengte (VLSM) genoemd. Dit is nodig als je een subnet wilt opzetten. Het concept is heel eenvoudig: elk subnet kan worden verdeeld in verdere subnetten door het juiste VLSM op te geven.

Wat je moet weten over VLSM is hoe RIP-1 routers werken. Oorspronkelijk hielden het IP-adresseringsschema en het RIP-1 routeringsprotocol geen rekening met de mogelijkheid om verschillende subnetmaskers in hetzelfde netwerk te gebruiken. Wanneer een RIP-1 router een pakket ontvangt dat bestemd is voor een subnet, heeft hij geen idee welke VLSM werd gebruikt om het pakketadres te genereren. Hij heeft slechts één adres om mee te werken, zonder te weten welke CIDR-prefix oorspronkelijk werd gebruikt – en dus zonder te weten hoeveel bits worden gebruikt voor het netwerkadres en hoeveel voor het hostadres.

Een RIP-1 router zou dit aanpakken door enkele veronderstellingen te maken. Als de router een subnet heeft toegewezen met hetzelfde netwerknummer als de lokale interface, neemt hij aan dat het inkomende pakket hetzelfde subnetmasker heeft als de lokale interface, anders neemt hij aan dat het niet om een subnet gaat en past hij een klassemasker toe.

Dit is belangrijk omdat RIP1 slechts één subnetmasker toestaat, waardoor VLSM niet ten volle kan worden benut. Je moet een nieuwer routeringsprotocol gebruiken, zoals Open Shortest Path First (OSPF) of RIP2, waarbij de netwerkprefixlengte samen met de routeaankondiging van router tot router wordt verzonden. Met deze protocollen is het mogelijk VLSM ten volle te benutten en meer dan één subnet of subsubnetten te hebben.

Stap 8 – IPv6 als redder in nood

Het is duidelijk dat het 32-bits IP-adres een beperkt aantal adressen heeft, en de explosieve groei van de interconnectiviteit heeft aangetoond dat er eenvoudigweg niet genoeg IPv4-adressen zijn. Het antwoord op toekomstige groei ligt in het IPv6-adresseringssysteem. Het is meer dan de grote broer van IPv4, want het voegt niet alleen een aanzienlijk aantal adressen toe aan het IP-adresseringsschema, maar maakt ook de noodzaak van CIDR en het netwerkmasker zoals gebruikt in IPv4 overbodig.

IPv6 vergroot de grootte van IP-adressen van 32 tot 128 bits. Een getal van 128 bits ondersteunt 2128 waarden of 340.282.366.920.938.463.374.607.431.768.211.456 mogelijke IP-adressen. Dit aantal is zo groot dat er niet eens een naam voor bestaat.

Zelfs de tekstweergave van IPv6 verschilt van die van IPv4, hoewel de decimalen er ongeveer hetzelfde uitzien. Een IPv6-adres wordt op één van drie manieren geschreven:

Preferred
Compressed
Gemengd

Notatie voor IPv6

De voorkeursnotatie gebruikt hexadecimale waarden voor de 128-bits getallen in elk adressegment, gescheiden door een dubbele punt. Het wordt als volgt geschreven: X:X:X:X:X, waarbij elke X bestaat uit vier 16-bits waarden. Een voorbeeld zou zijn:

2001:0db8:85a3:0000:0000:8a2e:0370:7D34

Elk van de acht secties van een IPv6-nummer, gescheiden door dubbele punten, wordt geschreven als een hexadecimaal getal dat, wanneer het wordt omgezet in een decimale waarde, varieert van 0 tot 65.535. Dus terwijl de IPv4-tekstrepresentatie van adressen decimale getallen gebruikt, gebruikt IPv6 hexadecimale getallen. Dit doet er echter niet toe, aangezien beide neerkomen op binaire getallen, die we in detail hebben behandeld in hoofdstuk 2.

De volgende figuur toont hoe de tekstrepresentatie van een hexadecimaal IPv6-adres wordt vertaald naar decimale en binaire waarden.

Gecomprimeerde IPv6-adresnotatie

In gecomprimeerde vorm worden de nullen gewoon vervangen door dubbele punten om aan te geven dat de nullen “gecomprimeerd” zijn. Het bovenstaande adres in gecomprimeerde notatie zou bijvoorbeeld luiden:

2001:0db8:85a3::8a2e:0370:7D34

Bij het substitueren van nullen zijn er een paar regels te volgen. Ten eerste kan een substitutie alleen worden uitgevoerd op een “sectie” of een volledige 16-bits groep; ten tweede kan de dubbele dubbele punt slechts eenmaal in een adres worden gebruikt. Er is nog een enigszins verwarrende overweging: Een dubbele punt onderdrukt automatisch aangrenzende voorloop- of naloopnullen in een adres. Daarom toont het bovenstaande adres slechts één set dubbele punten als een gecomprimeerd IPv6-adres, ook al zijn er twee sets nullen.

Gemengde IPv6-adressering

Gemengde adresnotatie is nuttig in omgevingen die zowel IPv4- als IPv6-adressen gebruiken. Een gemengd adres ziet er als volgt uit: X:X:X:X:D:D:D, waarbij “X” staat voor de hexadecimale waarden van de zes belangrijkste 16-bits componenten van een IPv6-adres, en “D” staat voor een IPv4-waarde die is gesubstitueerd in de vier onderste waarden van een IPv6-adres.

IPv6-routering en prefix-notatie

IPv6 maakt geen gebruik van subnetmaskers, maar heeft een middel om subnetten te specificeren dat lijkt op CIDR. IPv6-routering is ook gebaseerd op een prefixlengte, waarbij de prefixlengte staat voor de bits met vaste waarden of de bits van de netwerkidentificatie. Bijvoorbeeld, 2001:0db8:85a3::8a2e:0370:7D34/64 betekent dat de eerste 64 bits van het adres de netwerkprefix zijn. De prefix-notatie kan ook worden gebruikt om een subnet-identificatie of een groter netwerk aan te geven.

Conclusie

Oef! We hebben veel behandeld. Laten we samenvatten wat we geleerd hebben:

Om componenten in een netwerk te laten communiceren, heeft elk onderdeel een uniek adres nodig. Voor computernetwerken die het Internet Protocol gebruiken, zijn deze adressen numeriek en worden gewoonlijk IP’s genoemd.
Om IP-adressen efficiënt te gebruiken, hebben we ook logische groeperingen van apparaten nodig. Een subnet is dus een logische organisatie van verbonden netwerkapparaten.
Binaire getallen lijken erg verwarrend, maar dat komt alleen omdat we dagelijks het base-10 getallenstelsel gebruiken. Het concept van binaire nummering is hetzelfde.

Denk maar aan het internetprotocol als de regels voor communicatie.
IP-adressen worden geschreven in de vorm XXX.XXX.XXX.XXX, waarbij elk IP-adres tot een bepaalde klasse behoort, afhankelijk van het eerste octet.
Subnetting verdeelt het netwerk in kleinere delen, subnetten genaamd. In zekere zin bestaat het IP-adres dan uit drie componenten – het netwerkgedeelte, het subnetgedeelte en tenslotte het hostgedeelte.
Een subnetmasker specificeert gewoon hoeveel bits worden “geleend” van de hostcomponent van een IP-adres.
Sommige IP-adressen worden voor speciale doeleinden gebruikt.
Openbare en particuliere IP-adressen zijn in theorie vergelijkbaar met openbare telefoonnummers en particuliere extensies.
CIDR wordt gebruikt om het concept van subnetting toe te passen op het hele internet. Het wordt soms ook supernetting genoemd.
VLSM (Variable Length Subnet Masking) is een ander concept dat in wezen verwijst naar het onderverdelen van een subnet.
IPv6 is de toekomst. Het verhoogt niet alleen het aantal beschikbare IP-adressen, maar maakt ook CIDR en netwerkmaskers overbodig in IPv6.
Er zijn drie manieren om een IPv6-adres te schrijven: Preferred, Compressed en Mixed.